باید به توقیف، سانسور و اعدام ها امید داشت

توقیف روزنامه بهار و سخنان اخیر محمد خاتمی درد آورترین چیزهایی بود که به جز مرگ و اعدام فعالان سیاسی در ۹ سال اخیر خوانده یا شنیدم.

مقاله روزنامه بهار را تاکنون بارها مرور کردم، نه تنها جایی در آن ندیدم که کسی بخواهد بخاطر آن پوزش بخواهد بلکه مقاله ای در خور تحصین بود، اما سخنان آقای عارف در مورد این روزنامه و انکار ارتباطش با روزنامه بهار، در تفکر من اعلام برائت آقای عارف از کلیه صفاتی بود که روزنامه بهار از زمان انتشار مجددش تا زمان توقیف در مورد اخلاق مداری ایشان گفته بود، البته خودسانسوری وحشتناک و معذرت خواهی عجیب مسئولان روزنامه بهار در توقیف خودخواسته روزنامه را نباید از نظر دور داشت، برخوردی که بدئت نابخشودنی در عرصه سانسور مطبوعات در ایران را ایجاد کرد.

دولت تدبیر و امید، در عرصه سانسور و نقض آزادی مطبوعات قدم جالب دیگری را نیز برداشته است، سایت های خبری اعلام میکنند که طرحی مطرح است که در برابر هر تذکر کتبی به نشریات، ده درصد از یارانه آنان کسر خواهد شد.

محمد خاتمی که البته پرونده ای مشخص در سالهای اخیر داشته در سخنانی جالب خواسته است که فشار روی دولت کاسته شود.

وی گفته: امید این است که گشایشی بیشترایجاد شود و ما هم نباید دولت را تحت فشار قرار دهیم.

خاتمی در ادامه این سخنان خاطر نشان کرده: بهنگام نقد نباید فقط سراغ دولت بروید.در ابتدا برای نقد باید به سراغ بخش‌هایی از قدرت بروید که تحمل کمتری دارد.

سخنان آقای خاتمی را میخوانم، خنده ای تلخ بر لبانم می نشیند، به یاد سخنان پسر احمدی نژاد می افتم که میگفت بعدها از پدرم به خوبی یاد خواهد شد، گویا این زمان آینده ای که میگفت، زیاد هم دور نبود، منظورم انتخابات خونین ۸۸ نیست، سرکوب مطبوعات بعد از انتخابات کودتا مانند ۸۴ که به قول آقای کروبی در طی خواب کوتاه وی نتیجه آرا دگرگون شده بود، هیچ شباهتی به اتفاق روزنامه بهار نداشت، فشارهای امنیتی در آن دوران نیز شباهتی به وضعیت فعلی نداشت.

در حالی که دولت آقای روحانی در سیاست داخلی خود همگرایی عجیبی با نیروهایی که مردم به دلیل برکناری آنها به روحانی رای دادند را نشان میدهد و به عنوان نمونه مامور وزارت اطلاعات در ماموریت جمع آوری اخبار از ستاد میر حسین موسوی به عنوان وزیر امور جوانان و ورزش برمیگزیند، آقای محمد خاتمی با اعتماد به نفس همیشگی و مثال زدنی خود که پیشتر نیز در حماسه دماوند دیده شده بود خواهان حمایت از دولت و عدم هرگونه نقد و فشار بر دولت میشود.

البته شاید درد این جملات بیشتر از آن جانب بود که میبینم اندک دوستانی کاملا صادقانه به چنین رویه ای دلبسته اند، برای باز شدن حداقل فضای تنفس در جامعه و به کسانی دلبسته اند که برای ورود مجدد به عرصه قدرت به هر ریسمانی آویزان می شوند و البته با اعتماد به نفسی مثال زدنی، در عین عملکرد ضد آزادی بیان وزرای دولت، حرف از امید و آزادی میزنند.

کاوه رضائی شیراز

باید به توقیف، سانسور و اعدام ها امید داشت